CONRADUS

I.

CONRADUS

Dux Steinaviae et Iaverae cum Archiepiscopatui Salisburgio destinatus, quod patriam cerevisiam ibi non reperiret, illum recusâsset, a fratre tamquam fatuus custodiae datus est: Sed a Steinaviensibus inde liberatus multa iis concessit privilegia, defunctus A. C. 1304. Fuêre autem fratres eius Praemislaus Dux Sprottae ac Sagani, ante Patrem mortuus et Henricus cognomine Fidelis.

II.

CONRADUS

Dux partium Rhaeticarum et Iurensium, Comes Lingonum, Regum Burgundiae conditor; filius fuit Conradi Comitis, cuius soror Iuditha Ludovico Pio Imperatori nupsit. Fratrem ei tribuunt AUctores Ethiconem, vel Henticum, a quo propagata Comitum Altorfi gens, cui in Welfo Ducatus Bavariae accessitt. Conrado autem Comiti patrem assignant Welfonem, Comitem Altorfi et Ravensburgi, unum ex 12. catulis feu filiis Isenbardi, quos unô partu editos Irmentrudis uxor, pro catulis exponere voluisse fertur.

III.

CONRADUS

Henrici IV. Imperatoris fil. ab Urbano II. contra Patrem concitatus, in Italiam se recepit, paulo post mortuus.

IV.

CONRADUS

Sueviae Dux cepit lconium, Dux Spoletanus factus.

V.

CONRADUS

Ulrici Beutelbacensis Dn. ex filia Werntrude gener ac haeres, pridem eiusdem proximus agnatus, ab Henrico IV. Imperatore Wirtembergiae Comes creatus dicitur. Pater fuit secundum quosdam Henrici ac Ulrici Comitum Wirtenbergicorum et Dominorum Beutelspacensium: nec non Werneti Comitis Groeningensis. Secundum alios Ulricum, Eberhardum et Henricum progenuit : a quibus Ulricus filium habuit Iohannem propagatorem stemmatis, et Wernerum Comitem Groeningensem, e cuius posteris Conradus, Eberhardus ac Ludovicus fratres, capti ab Eberhardo Illustri Comite Wirtenbergico, Groeningensem titulum relinquere coacti sunt.

VI.

CONRADUS

fil. Friderici II. a Patre Romanorum Rex designatus, Landgtavium vicit, adversus Patrem electum. Mortuô Fridericô, Innocentium IV. infestum sensit, qui contra eum amplissimis Indulgentiis propositis, ei qui contra eum signatus esset, ut et signati parentibus, omnium peccatorum veniam pollicebatur, Matth. Paris. in Henr. III. Proin armis in Italiam versis, ipse Siciliae Apuliaeque Rex, Papam resistentem vicit, Neapolim recepit, etc. venenô, sive a Pontifice, sive a Manfredo, fratre nothô peremptus, Verba morituri: Ecclesia, quae mater Patri et mihi esse debuit, potius novercatur. Conradinô filiô successore relictô, sub Manfredi tutela. Sigon. l. 19. Villau. l. 6. Blond. Nauclerus. Platina et Genebr. in Innoc. IV. etc.

VII.

CONRADUS

fil. Henrici cognomine Barbati, Silesiae inferioris Ducis, Boleslaô praefatô geniti, Saganensem Principatum tenuit, adversus fratres bellum movit, tandem equô praeceps occubuit Frater eius Henricus cognomine Pius fuit, celebri illô proeliô prop Lignicium a Tartatis caesus A. C. 1241. quô inter alios, ex Anna Bohema, genitus est

VIII.

CONRADUS

fil. Iohannis Comitis Oldenburgici, doctrinâ et pietate inclitus, Bremae seditionem ortam sedavit A. C. 1366. inde aliquoties victus, a Butiadis demum caesus est A. C. 1368. cum Gerhardo filio: Qui reliqui erant filii,

IX.

CONRADUS

fil. Thiemonis, Marchionis Misniae ab Henrico IV. Imperatore designati, sed a Bohemis administratione prohibiti, Misniae Marchio confirmantus est, a Lothario Impertore A. C. 1126, et Lusatiae A, C. 1136. post Wiperti congnati mortem: Pater ex filiis Henrico Wethinensium, Theodorico Lustaorum, Friderico Bernensium, Dedone tandein Pingur Rochlicensium Satoris. Verum hiomnes rami intra paucas generationes defecere: Solus Otto Dives, Fribergae conditor, per filium Theodoricum genus produxit, hodiernorum Saxoniae Ducum conditor. Vide infra in voce Otto.

X.

CONRADUS

fil. minimus natu Conradi II. Episcopus Vratislaviensis, prodigus, fratrem Conradum III. captivum tenuit, demum Episcopatu se abdicavit, etc.

Comites Aliqui.

XI.

CONRADUS

fil. minor natu Bertholdi II. Zeringiae Ducis, fratri Bertholdo III. in Ducatu successit, A. C. 1122. BUrgundiae quoque nomine Caesareô rector, unde ab aliquibus Rex Arelatis dicitur: et quidem huius invasorem Reinaldum compescuit ac cepit; Sed cum postea Conrado III. Imperatori esset rebellis, vi ab illo ad obsequium, captis Zeringâ et Tecciô, redactus est. Obiit A. C. 1152. Pater ex Clementia fil. Godofredi. Comitis Lucelburg et Namurcensis, Rudolfi Episcopi Leodiensis et clecti ad Archiepiscopatum Mogunticum (in quo tamen obtinendo praevaluit Conradus Comes Palatinus) Bertholdi IV. Zeringiae, et Adelberti Teccensis lineae, Auctorem.

XII.

CONRADUS

fil. minor natu Casimiri II. Poloniae Regis, mortui A. C. 1194. frater Lesci cognomine Albi Regis. Dissedit cum Henrico Barbato Principe Vratislaviensi, ob Boleslai cognomine Pucici, ex fratre nepotis tutelam: quâ dissensione turbatâ Republ. Tartari irruperunt ad Schyloviam, et ad Lignicium Polonos ac Silesios gravibus cladibus affecerunt, Rege in Hungariam profugô. Inde de principatu cum Boleslao Calvo contendit, sed suis ob asperius regimen invisus, eô iterum excidit: nec tamen ad mortem usque, quâ A. C. 1247. oppressus est, Polonos vexare desiit. Idem ut adversus Borussos et Lithuanos se tueretur, Cruciferorum Ordinem, quidquid infidelibus erepturi essent illis permissô, advocavit. Obtinuerat autem a Patre Cuiaviam et Mazoviam, unde filii eius Casimirus rami Lenciciensis auctor cum Lencicia Cuiaviam tenuit. Ziemovitus autem Mazovium orsus est. Tertium Micislaum, ob exactiones, a gliribus devoratum, divinitus immislâ ultione, tradunt.

XIII.

CONRADUS

fil. minor natu Ottonis Comitis Oldenburgici (cui a spectro mirabile cornu, quod adhuc asservatur, oblatum narrant) a matre Comes Alvenslebiensis, genuit Theodoricum,

cuius fil. Milo Comes Alvenslebius Elimaro I. de hereditate Friderici agnati, (Iohannis, qui Conradi frater erat, Comitis Oldenburgici filiô geniti) controversiam movit, obtinuit nihilominus Elimarus, a cuius posteris varii Conradi gessêre nomen. Filius enim Elimari I. Elimarus II. genuit Christianum cognomine Bellicosum, qui Oldenburgicos continuavit et Henricum I. qui Borckusae Comes novum ramum orsus est, in quo continuô ordine Henricus II. Thomas, Conradus I. Henricus, Conradus II. familiam propagârunt:ultimus Conradus, caesus A. C. 1358. a Butiadis, filiam tantum reliquit Margaretam Iohannis Comitis Diepholtani uxorem; unde hereditas ad illam stirpem, donec ex eadem in Hoiensem migraret, est delata.

XIV.

CONRADUS

filius Marchionis Montferr. post egregia fortitudinis in Oriente edita specimina, ad Regnum Hierosolymitanum aspirans, occisus est.

Principes Viri.

XV.

CONRADUS

filius secundo-genitus Conradi II. Steinaviam et Volaviam tenuit, sed eius linea in filio Wenceslao A. C. 1474. exstincta est.

XVI.

CONRADUS

filius tertius Iohannis Electoris Brandenburgici, ex familia Ascania, defuncti A. C. 1221. fratribus Iohanni II. et Ottoni in Electoratu successit, vixitque usque ad A. C. 1304. Ei quatuor ordine uxores et plures filii: inter quos Iohannes III: patris fata cito secutus, Conradus Magister Ordinis Teutonici eadem praecessit, Woldemarus etiam Elector, Otto Templarius, Hermannus episcopus Havelbergenis, solus Henricus sine Terra dictus, filios genuit.

XVII.

CONRADUS

frater Ianussii, regnum adversus Ioh. Albertum affectantis, genuit Iohannem ac Stanislaum, quibus sine prole exstinctis A. C. 1526. simul in Polonia omnis Piasteus sanguis defecit, Regi successione relictâ.

XVIII.

CONRADUS

novam lineam per filium Mauritium habuit, a quo non nisi duae filiae et Christianus Welsburgi habitans, antea Coloniensis Canonicus, postea stemmatis propagator, Eô enim Theodoricus congnomine Fortunatus genitus, linearum reliquarum bona collegit.

XIX.

CONRADUS

qui Glogoviensem Principatum accepit, cum maiores natu Henricus Vratislaviensem et Boleslaus Lignicensem nacti essent. Hic initiô sacris et Episcopatui Bambergensi destinatus, postea auxiliô Praemislai Posnaniensis, cuius sororem duxerat, atque Episcopi Vratislaviensis interpositione, Glogaviam, Crosnam, Saganum et Fravenstadium obtinuit. Utrumque fratrem cepit, Boleslaum etiam secundâ vice, sed acceptô lytrô dimifit. Cum nepote Henrico Lignicio, ob alterius Henrici Vratislaviensis hereditatem, non multô successu bellum gessit, eum vero postea ab aulico sibi captivum adductum crudeli carcere excatnificavit, et Olsnam aliaque, quorum partem liberis restituit, extorsit. Vide M. Cromerum, l. 10. Interim multum subeo Principatus crevit, quamplutimis in co sedem figentibus Germanis: Crosnam tamen, ut dotem Brigittae Misnicae secundae coniugi reddere posset, vendidit Archiepiscopo Magdeburgico. Obiit A. C. 1289. cum ante 18. annos regimen tradidisset filiis: e quibus